Zomervakantie. Het is weer bijna zover. Een paar weken lekker samen weg, hard gewerkt het hele jaar, het grote genieten kan beginnen. We doen vaak alsof het genieten wordt maar veel mensen blijken er tegenop te zien, die zonnige kooi die zomervakantie heet.
Het moet leuk en ontspannen worden. Lekker samen weg. In een tent of caravan, op een boot, in een te warm appartement in Italië, of Spanje. Uren in de auto. Samen, of met de kinderen. Stapels verwachtingen, want het moet leuk, ontspannen en gezellig worden.
En ineens is het daar. Het gevoel waar je zo tegenop gezien hebt. Je wist dat het zou komen maar deed alsof je dat niet wist. Geen werk meer om in te vluchten. Geen andere afspraken, hobby’s, ruimte of routine om je in te verstoppen. Onder de zonnebrandlaag komt iets anders bloot te liggen.
De afstand die je al langere tijd voelde, gesprekken die verzandden in wie doet wat, irritaties die je normaal dempt met werk, sport en telefoon. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het verlangen naar verbinding, lol en intimiteit. Het lijkt ineens verder weg dan ooit. De spanningen hebben zich opgestapeld, en de verwachtingen ook. Er is geen plek meer om je te verschuilen, je bent aangewezen op elkaar, en op de waarheid.
Veel mensen zien op tegen de vakantie, niet omdat ze niet willen ontspannen maar omdat vakantie confronteert met alles wat al schuurt en alles blootlegt wat je thuis nog nét kon ontwijken.
Misschien was jij dit ooit. Of ben je dit nu. Of herken je het van vrienden of familie.
Dit hoeft niet het einde te zijn. Laat het een begin zijn. Een begin van echt kijken, eerlijk delen, van het niet alleen voelen maar samen bespreken. Eerlijker en opener. We hebben altijd een keuze. Om nieuwe woorden te vinden voor wat we voelen. Om terug te gaan in contact, juist daar waar het nu even knelt en niet wil.
Misschien moet dit de zomer zijn waarop jullie het anders gaan doen.
Fijne vakantie!