Emotionele onbereikbaarheid is één van de grootste ergernissen tussen partners. Was het maar zo eenvoudig: toegang hebben tot het gevoelsleven van de ander. Terwijl jij helemaal over de rooie gaat en letterlijk schreeuwt om een reactie houdt de ander stijf zijn kaken op elkaar. Jij gaat nog harder je best doen om een reactie te ontlokken, soms schreeuwend, soms zwijgend maar de ander kruipt alleen maar verder in zijn schulp. En zo is de ergernis cirkel weer rond.
Ons afsluiten voor emotionele pijn is een natuurlijk mechanisme om ons zelf te beschermen. Meestal gaat het hier om een oud en ingesleten patroon. Precies zoals we vroeger omgingen met gevoelens omdat er geen veilige plek was om ze te delen. We bleven er alleen mee rond lopen en besloten onbewust dat we zelf onze boontjes maar moesten doppen. We leerden dat ons zelf afsluiten voor pijn ons zou behoeden en mogelijk was dat ook zo. Dit maakt dat we als volwassenen in een situatie die ons overweldigd in oud overleef gedrag schieten: ik voel niets.
Dat dit verre van effectief is realiseren we ons later pas wanneer de verbinding is verbroken. Dat we ons gekwetst voelen, ons schamen of geen raad weten met het appèl wat de ander op ons doet is de realiteit, maar dit kenbaar maken blijkt in de praktijk lastig. Gek genoeg valt het meestal juist in goede aarde wanneer we onze kwetsbare kant op tafel leggen. Want kwetsbaar durven zijn roept zelden agressie op, eerder begrip dat elk mens zijn pijnpunten heeft. Goed voor ons zelf zorgen betekent ook dat ons gevoelsrooster wat vaker opengezet moet worden. Wat ons raakt bespreekbaar durven maken en ons zelf de kans geven om pijnpunten te herstellen in plaats van te vermijden. Alleen door te delen kan de emotionele verbinding ontstaan. En zijn we het niet allemaal aan onze partners verplicht dat in ieder geval te proberen?