Daar zitten ze, na lang wikken en wegen werd er toch een afspraak gemaakt. Jaren een fijn leven, een goede relatie. Communiceren en met elkaar praten, dat zat wel snor. Er waren geen grote hobbels in hun leven geweest. Geen zware dingen. Tot voor kort.
Hun kind verloor een kind. Alles stond op scherp, iedereen liep op eieren. Er volgde een verdrietige periode waarin ze er voor hun kinderen konden zijn maar zichzelf en elkaar volledig kwijtraakten.
Zij praatte er met name met vriendinnen over, hij begroef zich in werk en sport. De gesprekken over dit onderwerp komen niet op gang. Zij doet vele pogingen, maar loopt tegen zijn muur op. Hij kan het er niet over hebben, slaat dicht en als zij dan toch doorgaat over het onderwerp, wordt hij boos. Ze zijn ieder emotioneel geïsoleerd geraakt en de frustratie en het onbegrip lopen steeds hoger op.
Waar gingen de gesprekken vroeger dan over? Over hoe de dag was? Wie de kinderen van school haalt? Of ging het over angsten, emotionele kwetsbaarheid, hoe voel ik me echt, wat wil ik in/met mijn leven? Het werd stil aan de andere kant van de tafel. Nee, dit soort gesprekken waren ze niet gewend te voeren, en dat hadden ze tot nu toe ook niet gemist. Ze waren het niet gewend met elkaar, maar ook niet van anderen. Beide kregen dit van huis uit niet mee en het had tot nu toe altijd prima gewerkt. Ze begrijpen dat er nu, na alles wat er recent gebeurde, een ander soort gesprek nodig is en dat ze hier vaardigheden voor moeten leren. En dat ze er wat hulp bij kunnen gebruiken. De eerste stap hebben ze gezet door te komen.
Emotionele isolatie een veelvoorkomend probleem in lange relaties. Een heftige gebeurtenis zoals hierboven hoeft lang niet altijd de reden te zijn voor de blootlegging ervan. Ontwikkeling/verandering van één van beide partners, een nieuwe baan, een burn-out of andere psychische klachten, de oorzaken zijn talrijk. Hierdoor kunnen behoeftes van partners veranderen en dat heeft gevolgen voor de relatie.
Er wordt veel gepraat maar (te) weinig écht gepraat. Omdat niemand ons leert hoe dat moet. We doen maar wat. Kijken het in jonge jaren af bij ouders, familie, op school. Later op werk en in sociale contexten. En bij heel veel mensen is dat helaas geen goed voorbeeld.
Het goede nieuws: je kunt het leren. Door bijvoorbeeld hulp te zoeken, bewust bezig te gaan met harde en zachte emoties, de tijd te nemen om rustig te praten maar vooral over de drempel van kwetsbaarheid te gaan.