“Wij hebben nooit ruzie” zei hij vol trots. “Helemaal nooit?” vroeg ik vol ongeloof. “Nooit”, zei hij. Een jaar later kwam ik hem tegen. Verdrietig en verslagen, zijn vrouw had hem verlaten. Voor een ander. Nooit ruzie maar veel onuitgesproken ergernissen, zo bleek.
Het dopje op de tandpasta is nooit het dopje op de tandpasta. Het is het zichtbare symbool geworden van “jij houdt geen rekening met mij”. Soms na jarenlang vergeefs vragen om tijd, oprechte aandacht, om samen iets te gaan doen. Na jaren trekken aan emotionele verbinding, initiatief of diepgang. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Waar mensen met elkaar zijn of werken, ontstaat gedoe. Altijd. Ruzie. Jaloezie. Onenigheid. Geprikkeldheid. En als je daar niet gewoon ruzie over maakt of een goed stevig gesprek over voert worden kleine visjes haaien. Dan zal er een onderstroom ontstaan die voor groene aanslag zorgt in samenwerking of het samenzijn. Omdat het echte gesprek niet gevoerd wordt.
In de basis van gedoe tussen mensen blijken drie thema’s altijd een rol te spelen:
Macht en controle
Wie heeft het voor het zeggen? Wie bepaalt? Wie luistert naar wie?
“Oh zij weet het weer beter hoor” of “Hij lost het weer eens op, hij heeft gestudeerd maar ik zal nu eens laten zien wie hier de baas is”….
Zorgen voor & nabijheid
Hou je genoeg van mij? Vind je me aardig genoeg? Hoor ik erbij? Verlaat je me niet? Mag ik hier blijven?
Respect en erkenning
Behandel je mij respectvol? Respecteer je mijn grenzen? Waardeer je wat ik doe? Vind je me goed(genoeg)? Laat je dat zien? Of voelen? Zie je wat ik nodig heb en geef je me dat?
Of het nu in de relatie is met je partner of je familie of collega: door de dingen die er tussen mensen gebeuren ontstaat frustratie. Als je dat niet bespreekbaar maakt of je emoties daarover uit, kunnen we vroeg of laat nog maar door één gekleurde bril naar die persoon kijken. Alles wat diegene doet leggen we langs dezelfde gekleurde lat en het zal de échte relatie laten verdwijnen. De goede dingen die we zagen zien we niet meer, het gevoel ebt langzaam weg.
Bedenk je bij kleine ergernissen eens waar gaat dit eigenlijk echt over? Gaat dit over dit kleine, onbenullige? Of maak ik dit groot omdat ik eigenlijk iets anders voel of wil zeggen? Zorg dat je zegt wat je wilt zeggen, dat je duidelijk maakt waar het voor jou om gaat. En mocht het soms ook gewoon echt ergernis zijn over iets onbenulligs? Ook dat hoort er gewoon bij 😊